Agurra

-Joango naiz. –Esan zenuen ahots ozenez.

Eta egia zen, poltsa eskuetan zeneraman eta. Joateko prest zeunden eta nik ez nuen ezer esango. Guztiz lasai nengoen. Birikak airez betetzen eta husten ziren betiko lasaitasunez. Banekien egunen batean joango zinela. Inoiz ez nuen nirekin betirako geratzea espero izan eta azkenean, une hura heldu zen.

Leihoak itxirik zeuden. Hala eta guztiz ere, kanpoko euria entzuten zen... entzuten zen kanpoko haizea. Bat-batean, hotza sentitu nuen. 

Iazko gabonetan oparitutako jertse gorriaz jantzita nengoen. Etxean nengoen, idazten, faktura zaharrak bere tokitan gordetzen. Arratsalde osoa eman nuen lan honetan eta konturatu gabe, jadanik gaua etxeko atarian zegoen.

Aulkitik altxatu nintzen arkatza, orduan, atzamarren artean harturik. Ahoa ireki nuen zerbait ezango banu bezala, zerbait esateko beharra izango balitz bezala. Hitz bat ere ez zen kobazulo gorri honetatik atera, soinu bat ere ez zen entzun. Esan ahal nuen guztia txikia izango zen, gure artean zegoen putzu sakonean eroriko zen eta entzungo genuen bakarra ura nahasiaren hotsa izango zen.

Egongelan, bata bestearen aurrean pausatu ginen, bata besteari begiratzen ezezagunak izango bagina bezala. Zure begi ilunak triste samar ikusten ziren eta begiratzen nituen lehenengo aldia zela iruditu zitzaidan.

Minutuak presaka zihoazen. Zalantzazko minutuak ziren: beti talde txikietan doaz eta gainera, presaka dabiltza. Ez zenuen ezer egin, ezta nik ere.

Tupustean ateko zarata entzun zen. Zureak ziren gauzatxo guztiak zurekin eraman zenituen. Etxea hutsik geratu zen, nitaz beterik. Ordutik hona, elkarrekin eman genuen denbora fantasia edo amets anker bat baino ez dela izan uste izan ohi dut. Horregatik hau idazten ari naiz, edozein egunetan errealitatea eta ametsa ezberdintzeko gai izango ez naizelako.

Inoiz ez dudala zugatik malkoren bat bota harrotasun handiz gehitu nahi dut. Txikia nintzela joan direnentzako negarrak guretzat gorde behar ditugula ikasi nuen. Inork ez duelako gugatik negar egingo...